Bitwa na przełęczy Kasserine
Bitwa rozegrana podczas II wojny światowej, w dniach 19-25 lutego 1943 roku, na przełęczy Kasserine, w zachodniej Tunezji, będąca częścią kampanii tunezyjskiej.
W bitwie brała udział Niemiecko-Włoska Armia Pancerna, dowodzona przez feldmarszałka Erwina Rommla, wsparta dywizjami niemieckiej 5. Armii Pancernej.
Po stronie alianckiej trzon sił stanowił II Korpus amerykański pod dowództwem generała-majora Lloyda Fredendalla, wchodzący w skład brytyjskiej 1.
Od początku 1943 roku dochodziło w Tunezji do coraz częstszych ataków alianckich samolotów szturmowych (tank busters) na niemieckie lotniska i zgrupowania pancerne.
Na przykład 18 stycznia – w czasie nalotu na lotnisko w Tunisie – zniszczono 23 samoloty Ju 52.
Od tego czasu samoloty niemieckie mogły lądować tylko w nocy.
Pod koniec stycznia armia pancerna Rommla przystąpiła do ofensywy na zachodzie.
Zajęła miejscowości Sbeitla i Kafsa, po czym uderzyła na przełęcz.
Bitwa, będąca jednym z pierwszym starć wojsk amerykańskich i niemieckich podczas II wojny światowej, zakończyła się porażką wojsk alianckich, w dużej mierze spowodowaną brakiem doświadczenia żołnierzy amerykańskich, słabym dowodzeniem oraz przestarzałym wyposażeniem, jednakże w dalszym natarciu oddziały Rommla zostały przez kontratakujących aliantów odrzucone.
Ciekawostki:
Załogi radzieckie użytkujące (M3 Grant) "ochrzciły" je mianem "grobu dla sześciu braci" - czołgi te jako łatwe łupy (głównie przez swą wysokość, słaby nitowany pancerz i benzynowy, a więc łatwopalny z powodu użycia w nim benzyny silnik) były szybko niszczone przez Niemców.
W okresie bitwy pod El-Alamein marszałek (ówcześnie generał) Bernard Montgomery używał specjalnie przystosowanej wersji czołgu M3 Grant do wizytowania pola bitwy.
To właśnie od załogi tego czołgu otrzymał swoje charakterystyczne nakrycie głowy - czarny beret.
Czołg ten jest dostępny w Imperial War Museum w Londynie.